Extreem.

Na weken van bloed zweet en tranen was het 10 december eindelijk zover, de extreem wedstrijd zou vandaag gereden worden. Vele trainingskilometers hebben we in de benen zitten want getraind hebben we. Weken eerder ploeterde we ons al door diepe plassen en modder heen. Het materiaal hebben we getart, voor en achter derailleur zijn kapot gegaan, bidons zijn we er kwijt geraakt, de schrammen bulten zijn niet te tellen. De voorbereiding hebben we tot perfectie uitgevoerd, tot aan het pasta eten de avond voor de race. Vandaag zou dat zich allemaal gaan uitbetalen want het zou er vandaag op aankomen, de dood of de gladiolen.
Daar stonden we dan, de tactiek die we hebben uitgedacht bleef als een hangen langspeelplaat in mijn hoofd afspelen. De tactiek is om het eerste stuk vol te vlammen en iedereen die we kunnen inhalen in te halen om op die manier zover mogelijk voor in het peloton te komen.
Het startschot klonk en in volle vaart maakte 360 benen 180 strijders 90 koppels zich los uit de startblokken. In volle vaart haalde mijn fietsbud en ik het ene koppel na het andere koppel in. Mijn hart ging als een bezetene te keer en deed zijn uiterste best om het tempo bij te houden.
Na de bocht bij Julianadorp gooide Mareille nog een paar blokken op het vuur. Met dit opgevoerde tempo werd snel de kop van het peloton bereikt. In de verte zagen we nog net de kopgroep, die naar later bleek door onze trainingsmaten Jerry en Mitja werd aangevoerd, de hoek omstuiven.
Nadat we het eerste gedeelte off road achter ons hadden gelaten namen we even de tijd om op adem te komen en te kijken wat onze positie ongeveer was. Vanaf de kant werd geroepen dat we het eerste mixkoppel waren, dat hadden we in ieder geval te pakken nu was het zaak die positie te verdedigen.
We hadden ons wat doelen gesteld en een van die doelen was in de prijzen rijden. We lagen gezien deze positie op koers voor die doelstelling.
Nadat we en beetje op adem waren gekomen diende het volgende off road gedeelte zich aan. Dit was het stuk waar ik het meest bang voor was. De zoutpannen bij Willibrordus zouden overgaan in los koraal. Na de zoutpannen en het oversteken van een pijpleiding lag het koraal rustig op ons te wachten. Waarom ik bang ben voor dit stuk van 3 kilometer los koraal… omdat ik op dit stuk mijn voor en achter derailleur kapot heb gereden. Met ingehouden adem bereikte ik zonder noemens-waardige problemen Habitat. Met toegenomen zelfvertrouwen kwamen we bij het single track gedeelte bij Port Marie aan. Dit was een van de technische gedeelte van het parcours. Hier kwam het aan op concentratie en stuurmanskunst. Wat dit zo moeilijk maakt is dat halverwege de route de vermoeidheid begint mee te spelen. Je kunt niet verslappen anders raak je van het pad af de pica of de struiken in. Na dit stuk kregen we water, Gatorade en een banaan dit was tevens het moment om elkaar even in de ogen te kijken. In de ogen van fietsbud moest ik mijn best doen om vermoeidheid te vinden. Wat Ik wel makkelijk vond was vechtlust en vuur. Na een motivatiepauze van 2 minuten gingen we voor de wind verder over een stuk asfalt om daarna een draai richting het Noorden te maken. Na een paar kuitenbijters kwamen we uit bij de Dokterstuin om daarna de wind vol op de kop te krijgen. Het zwaarste stuk volgde. Het aankomende stuk is geheel off road en je hebt de wind vol op de kop. Gelukkig heb ik een spoedcursus waaierrijden gekregen van Jerry. Door deze cursus konden wij het zelfde tempo als een op hol geslagen TGV halen. Kop over kop rijdend bereikte we de twee laatste smerige klimmen die het laatste beetje energie uit het getergde lichaam perste. Na de laatste Coll ging het bergafwaarts om na 67 zware kilometers als eerste gemengde koppel de finish te passeren.
Mitja en Jerry waren met 2 uur 28 minuten het eerste koppel in hun categorie. Dat is dus een dubbelslag voor onze trainingsclub. De doelstelling die Mareille en ik ons gesteld hadden zijn op een na allemaal behaald. Welke niet? Paul moesten we voor ons laten, hij kwam 100 seconde voor ons over de streep. Maar dit vonden we achteraf niet helemaal erg want het geeft Paul weer wat zelfvertrouwen. De afgelopen trainingritten ging het niet helemaal lekker met hem en op deze manier kreeg zijn ego weer een boost.
Dit hebben we wel gemerkt met de eerste de beste trainingsronde maar dit terzijde, dat trekken we later wel recht ;-)

Zwet

P.S als ik volgend jaar maar half kan zal ik er alles aan doen om samen met mijn bud de titel te verdedigen.