Onderuit

Man weer niet wat die mist. Hoe waar is deze zin, een avondje de Dijk dat is wat ik mis. Met de harde kern dijkfans in de touringcar van de firma Beuk op weg naar Amsterdam om daar met nog euch honderden dijkfundamentalisten het einde van het dijkseizoen te vieren. De zaal van Parardiso is verdeeld in verschillende zones. Beneden staat de jeugdopleiding van de De Dijk te springen op nummers als Dansen op de Vulkaan of te zwaaien met armen op de klanken van Als het golft. Aan de zijkanten en aan de achterkant van de zaal staan de late twintigers die wel mee willen springen maar dat niet meer met elk nummer kunnen. Ze springen alleen maar in bij nummers die daar voor gemaakt zijn. Op de balkons staan de dertigers, veertigers en vijftigers van bovenaf de meute te opserveren. Elk nummer wordt door deze oude garde letter voor letter meegezongen, geblèrd en geschreeuwd.
Het begin van het Dijk seizoen wordt geopend in de buurt van Bloemendaal. Het is een openlucht optreden waarbij het podium door een soort van gracht gescheiden wordt van de dansvloer en de fans. Aan de rand van de gracht staat de jeugd weer opgesteld en de oudere jongelui staan op de banken die zijn opgesteld als een oud Romeins theater. Onze eigen Dijk jeugdopleiding kwam alleen naar de oudjes om de jassen in te leveren en later weer op te halen.

En daar waren ze dan weer, voor de derde keer sinds mijn verblijf op dit eiland. De Dijk was op Mambo en hoe waren ze op Mambo. Voor de ingewijden Onderuit in een nieuwe, oude setting met sax en dus niet op de trekzak. Pim speelde dwars door mijn ziel heen even voelde ik me weer verbonden met jullie Dijkers. Huub zong weer met alles wat hij in zich had wat zich uitte in eigen karakteristieke expressie. Nog nooit heb ik Huub kunnen betrappen dat hij tijdens een optreden gas terug nam en ook nu kon ik hem daar zeker niet op betrappen. De groote afwezige vanavond was Jantien die heb die avond niet gezien.

Na drie jaar afwezig geweest te zijn bij de optredens was ik even bang dat ik het grote gevoel kwijt was maar nee het rommelde ergens in de verte en het kwam steeds dichterbij. Alles die avond klopte het was een nacht met weinig maan en het gebeurde vanavond want dat zal en dat moest. En toch zoog er iets aan de punt van mijn ziel. Noem het hunker maar ik miste het avondje Dijk die synoniem staat voor de straten van mijn geliefde Amsterdam waar mannen met grof blauwe truien rondlopen. Waar je honden in de nacht hoort blaffen en blinden muren die terug blaffen. Waar de melkboer vroeger met de melk en de yoghurt langs de deur kwam. Waar nu de scooters met honderd kilometer achteruit rijden maar ik wil de pijp niet uit in een buitenbocht. Nee, ik wil dansen, dansen, dansen van mij part op een vulkaan.
En daar sta ik dan helemaal alleen op Mambo zonder mijn Dijk homies maar ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Toch voerde me de tonen van het bandje van de Zeedijk me naar de zevende hemel waar de waarheid van binnen zit. De waarheid dat ik niet zonder mijn dijkhomies kan tijdens de optredens van de De Dijk.

Dit was de Dijk tot kijk.

Zwet wie immer