Poko Poko

Op de vraag wat ik de afgelopen periode gedaan heb kan ik kort zijn… weinig. En geloof me dat is me heel best bevallen. Het schrijven van stukjes viel me moeilijk, ik kon de juiste toon maar niet vinden. Toch kon het niet zo zijn dat de inkt uit mijn pen opgedroogd zou zijn want er zijn nog zoveel gebeurtenissen die om een pennenstreek vragen. Die gebeurtenissen deden in mijn hoofd hun uiterste best om voor te dringen om op die manier eerder op papier te komen. Aan inspiratie geen gebrek maar wel een tekort aan de rust om alles op papier te zetten. Afgelopen weekend zag het er weer niet uit dat ik een rustig moment voor mezelf zou gaan hebben. Zaterdag fietsen met Mareille, zaterdagmiddag beginnen met recueduiken, zondag de wacht lopen maandagochtend met Mareille en friends weer op de mtb springen om daarna weer enkele uren de wacht te lopen om daarna Koninginnedag te vieren. De aankomende week zou het ook weer druk worden met twee cursussen, fietsen ter voorbereiding op de wedstrijd van aanstaande zondag en het werk dat ook een duit in zakje zou gaan doen. Alles bij elkaar genomen was het te veel van het goede en daarom hoog tijd om te ontsnappen uit de voortdenderende trein. Na het wachtlopen van maandag heb ik de auto gepakt en ben naar Westpunt gereden. Hoe westelijker ik kwam hoe rustiger het werd op de weg (als het ooit al eens druk zou worden op de weg) Bij Westpunt aangekomen heb ik de auto geparkeerd en heb ik heerlijk in de zon gezeten op het terras van playa Forti. Het uitzicht was prima, tien meter onder mij was de plaatselijke jeugd bezig om indruk te maken op de meiden die zich daar “arrogant” niets van aantrokken. Even verderop werden de barbecues opgestookt en sleepte grootte vrouwen diverse koelboxen het strand op. Mannen bemoeide zich verder met de barbecues en de vrouwen met de kinderen die kirrend met te grootte zwembandjes dreigend richting de zee rende. Verder op zee kwamen de visserbootjes terug van zee afgewisseld door dure jachten die iets te vaak het zelfde stuk voeren opzoek naar de waardering voor hun te dure boot. Zelf was ik verzonken in een goed boek en lag op graaiafstand mijn zwarte notitie boekje en vulpen te wachten op inspiratie die hun ruimte in het boekje zouden gaan opeisen. De wetenschap dat ik niet mee deed met het feestgedruis in Willemstad, waar het nu retedruk zou zijn met in oranje uitgedoste mensen, maar heerlijk rustig in de zon zat te lezen vervulde met goedkoop geluk.
Op de dag van de Arbeid heb ik het nog een keer dunnetjes over gedaan. Nadat ik ’s morgens eerst wat kleine dingetjes gedaan had die niet konden wachten, heb ik de auto gepakt en ben naar Punda gereden. Daar was de schade van de vorige dag nog goed zichtbaar. Het Wilhelmina café was nog dicht en het personeel was druk bezig om het terras te spoelen waar een zweem van schraal bier nog te ruiken was. Alle winkels waren dicht in verband met de 1 mei viering, hierdoor liepen de toeristen wat verloren door de stad. Wat vertwijfeld werden plichtmatig foto’s gemaakt van de gebouwen van elkaar en van de pondjesbrug. Het was voor mij ook even zoeken naar een koffie verkeerd. Al mijn vertrouwde adresjes waren dicht en even was ik bang dat ik mijn dagelijkse shot cafeïne zou gaan missen. Maar gelukkig waren de terrassen langs de waterkant wel open. Een Antilliaanse nam mijn bestelling op om even later met een dampend bakkie verkeerd aan te zetten. (zonder kaloua). Naast me werd een tafeltje bezet door een moeder met dochter die een heel geanimeerd gesprek begonnen over neefjes en nichtjes en wie de leukste was en wie niet. Met een half oor hoorde ik het gesprek aan terwijl mijn blik dwaalde over de haven en over de toeristen die druk in weer waren met foto of videocamera. Volkome te vrede liet ik een verse bak troost aanrukken terwijl ik de nodige gedachtekronkels in mijn notitie boekje begon te noteren.
Thuis gekomen las ik de oogst van de afgelopen twee dagen terug en kan rustig stellen dat het met de inspiratie voor de volgende Parera Society wel goed zit.

Zwet